De witte emmer.

Alweer raak.

“Molenaar, molenaar er ligt een paling in de visfuik!”

hoorde ik enkele bezoekers roepen. Diep onder de sluis lag een lang glibberig ding te kronkelen op de houten planken van de fuik; een paling van wel haast anderhalve meter lang.

 “Wat gaat U daarmee doen?’

vroegen de bezoekers.
“Dat ding leeft nog, en blijft nog een tijdje leven.” zei ik.

“Dus ga hem rustig vangen en iets verder op stroomafwaarts loslaten.”

Ik pakte een ladder om vanaf de brug boven de sluis omlaag te kleuteren.
De mensen bleven verbaasd kijken. Wat doet de molenaar nu?
Met de witte emmer uit de vorige blogg, 'de muskusrat', begaf ik me op het plankier terwijl mijn voeten drijfnat werden. Eigen schuld, had ik maar lieslaarszen aan moeten doen.

Hops, de aal, of paling, ging met een klein duwtje van mij de emmer in.

 

 

Die ging verder op los zwemmen en wist niet hoe snel die ervandoor moest gaan.

Ik keek schuin omhoog naar de brug over de sluis.
Zeven bezoekers stonden daar op een rijtje en applaudisseerden.
Zoiets hadden ze nog nooit gezien.
Ik vertelde hen niet dat ik de vorige week een muskusrat had weggewerkt.
Een collega van mij (Armand Harings) gaf mij vandaag nog een foto daarvan.

 

Armand, kon jij zijn tandjes niet poetsen? Ze steken zo af bij de witte emmer.